Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Κατολίσθηση


Έγινε ο κόσμος μια σταλιά και πια δεν μας χωράει…



8 σχόλια:

  1. Αχ!Ήπειρος... επιτέλους ν΄ ακούσω και λίγο κλαρίνο(κι ας μην είμαι φαν της δημοτικής μουσικής) σε ιστολόγιο(έτσι για να σπάσει ο πάγος), που ΄χω ν΄ ακούσω από παλιά στα πανηγύρια... μας "έφαγε" αοράτη μου(και βάζω και τον εαυτό μου μέσα) η πολύ κουλτούρα.Κουλτούρα... να φύγουμε όπως έλεγε κι ο μεγάλος Χάρυ!χαχαχα!
    Θα ΄λεγα πως ο κόσμος δεν έγινε μια σταλιά... εμείς μάλλον "μεγαλώσαμε" απότομα!
    Πέρασε κι η ώρα... καλό σου ξημέρωμα!:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορεί να μεγαλώσαμε απότομα Νίκο μου, αλλά η μικρότητά μας είναι τεράστια σε μέγεθος, ούτως και δεν χωράει πουθενά.

      Όσο για τα μοιρολόγια, σίγουρα δεν συνηθίζονται στα πανηγύρια εφόσον είναι θρήνος απέναντι στις ανθρώπινες οδύνες.

      Σου εύχομαι μια όμορφη Κυριακή. :)

      Διαγραφή
  2. Στενεψαμε τον κοσμο,
    χαθηκε η απεραντοσυνη μας.
    Και δε λεμε
    να χαμηλωσουμε καν το βλεμμα....
    για μια οφειλομενη συγνωμη.

    Καλη σου μερα οπου κι αν βρισκεσαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πως μπορεί το βλέμμα να χαμηλώσει όταν το "Ανάστημα" είναι ήδη σε πτώση....το "Εγώ" καταρρίπτει την μεγαλοσύνη της ταπεινότητας.

      Τυλιγμένη στο πέπλο του Σεπτέμβρη Αγριομελένια μου. Φιλί.. :))

      Διαγραφή
  3. Δυστυχώς ο κόσμος απέκτησε μόνο στα χαρτιά και στα σύρματα, επικοινωνία. Φτάσαμε στο χείλος του τρίτου παγκοσμίου, πολέμου, όμως η αντίσταση του καναπέ, ατάραχη: δέκα χούφτες άνθρωποι βγαίνουν και διαδηλώνουν για τα παλαιά, κεκτημένα. Στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, βλέπω ένα πανό, που γράφει: ξανά, Πολυτεχνείο. Γύρω μου, άνθρωποι μόνοι, λες και η ζωή γλυστρά από πάνω τους. Άνθρωποι που θεωρούνε τον εαυτό τους, καλύτερο, επειδή πήρανε πτυχίο και γνωρίζουν να γράφουν, με τέλεια, ορθρογραφία. Πρόσφατα μπήκε στην ζωή μου, μια φίλη, που αν και δεν γράφει σωστή ορθογραφία, μου δίδαξε: πως το λίγο σε απαιτήσεις σημαίνει καρδιά πλήρη και καθαρή. Ετούτο κρατάω, και για έναν τέτοιο εαυτό θα προσπαθήσω να αγωνιστώ, να γίνω. Σ' ευχαριστώ αοράτη, που επισκέπτεσαι το μπλόγκ μου, και με στηρίζεις. Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεράσιμε,

      Η ιστορία επαναλαμβάνεται, και δυστυχώς σε κάθε της επανάληψη αποδεικνύεται η αμάθεια μας - μέσα λοιπόν απ' αυτή την αμάθεια πως είναι δυνατόν να γίνουμε καλύτεροι σαν άνθρωποι, ώστε να μπορούμε να έχουμε κάποια ουσιαστική επικοινωνία ανάμεσά μας (και δεν αναφέρομαι σε επαφές μέσω τεχνολογίας) αλλά στο πιο κοντινό μας περιβάλλον, εκεί που ζούμε και βιώνουμε την καθημερινότητα μας. Τα βλέμματα πλέον θολά - κοιτάμε μα δεν βλέπουμε, μιλάμε χωρίς ν' ακούμε, περνάμε μα προσπερνάμε.....

      Μείνε όσο αναλλοίωτος μπορείς στις κλούβιες εποχές που διανύουμε.

      Σε καλησπερίζω με χαμόγελο πλατύ.

      Διαγραφή
  4. ''στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις΄΄
    όμορφο ποστ.
    χαιρετώ σε αοράτη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε...βρε....βρε....Καλώς σε "Κομήτη που εμφανίζεσαι και εξαφανίζεσαι"

      Χαίρομαι πολύ που είσαι πάλι σε τούτα τα λημέρια....

      Φιλί γλυκό σου στέλνω κι εύχομαι να μας βρει ένα φθινόπωρο γεμάτο φυλλωσιές...!!

      Διαγραφή

Δείξε μου τον τρόπο,
κι αν θέλει κι άλλο κόπο
εγώ θα προσπαθώ...