Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Απ - Ουσία



Ὄταν με κλέβει ο καιρός
κι ο χρόνος τον καλύπτει,
χάνει ο νους τον δρόμο του
κι οι σκέψεις,
παγιδεύονται
πιότερο στη σιωπή.

κάποτε ίσως 
 δραπετεύσω
σε κάποιο 
γλυκοχάραμα

 


5 σχόλια:

  1. ενα χειροκρότημα για την γεματη σου σκέψη...σαν κι εκεινα που τ'ακους αλλα η πηγη τους βρίσκεται στο σκοτάδι, σαν ήχος χωρίς εικόνα! φιλι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κι από την άβυσσο κατέφθανε ένα θρόισμα-
      ήταν του κάποτε εκείνο το ουρλιαχτό
      που μεταστοιχειώθηκε στον στρόβιλο της σιγής.
      Ανταποδίδω το φιλί από καρδιάς.

      Διαγραφή
  2. Η αλήθεια της ψυχής σου είναι τέτοια, που φτάνει κανείς να σε κοιτάξει ευθεία στα μάτια και να διαβάσει όλη τη σιωπή. Αγαπημένε άγγελε της ζωής μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λατρεμένη μου φίλη, είσαι απ'τους πολύ λίγους που μ'έχουν κοιτάξει κατάματα διαβάζοντάς με. Δεν ξέρω όμως άν άκουσες και τις κραυγές της σιωπής αυτής....
      Αγαπώ σε.!

      Διαγραφή
  3. Όχι μόνο τις άκουσα μα σπάσαν την καρδιά μου...

    Σε περιμένω να έρθεις σε λίγους μήνες. Σε αγαπάω κι εγώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δείξε μου τον τρόπο,
κι αν θέλει κι άλλο κόπο
εγώ θα προσπαθώ...