Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Δούναι και Λαβείν



Μου δίνεις θάνατο
Σου χαρίζω ζωή.

Τι νόμιζες, πως θα φοβόμουν τη διαδρομή?

Ἔρχεται κάποτε η ώρα για τις απολαβές....

Παλεύεις μέσα μου θεέ και δαίμονα για να με απογειώσεις,

μέσα σ' ένα παιχνίδι κομμένο και ραμμένο για μένα - και μόνο,
αποκλειστικά από σένα.

Κάθε φορά νιώθω ότι επίτηδες μ' αφήνεις να κερδίζω...
όχι γιατί είσαι καλός, μα γιατί θες να με δεις νικητή
και να πάρεις την ικανοποίησή σου 
όπως αρμόζει στην υπέρτερη υπόστασή σου πάνω μου.

Τα ύψη που κατάφερα να φτάσω 
μέσ' απ΄ τον πυθμένα του Ἄδη,
είναι τα μισά της πορείας.

Σου δίνω χωρίς να σου δίνομαι
σου χαρίζω δίχως να σου χαρίζομαι, 

κι Εσύ,

μου παίρνεις και συνάμα μου διανέμεις
αόρατα.....

Ἔνα κυνήγι "πάρε-δώσε"
Ως το τέρμα.




6 σχόλια:

  1. χωρίς να σχολιάσω τίποτε άλλο, θα σου πω πως χάρηκα πάρα πολύ που έδωσες στίγμα!
    η σκέψη μου μαζί σου, σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βίκυ μου, η παρουσία σου θαλπωρή στο κενό που με περιβάλλει.

      Να είσαι καλά, φιλώ σε από καρδιάς. :)

      Διαγραφή
  2. Σου δίνω χωρίς να σου δίνομαι
    σου χαρίζω δίχως να σου χαρίζομαι...

    με τούτες τις δηλώσεις επίγνωσης της αέναης δράσης, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον στην άνιση σχέση με το Αχανές, ταυτόχρονα ο πολεμιστής κραυγάζει για το παράλογο που κλήθηκε να βιώνει αλλά και το δώρο που επιστρέφει ως Γνώση και παρακαταθήκη... δεν απολυτοποιείται λοιπόν η συνειδητότητα της διαδρομής και πόσο σύμφωνο με βρίσκεις αγαπημένη φίλη Αοράτη... ή αλλιώς, το να είσαι συνειδητός, δεν σημαίνει πως έχεις αρνηθεί το δικαίωμα της... άρνησης...
    βιώνουμε αλλά δεν αφομοιωνόμαστε... παίζουμε το παιγνίδι αλλά δεν είμαστε πιόνια...

    χάρηκα πολύ που σε ξαναείδα και μάλιστα με κάτι τόσο δυνατό και όμορφο...

    έχεις την αγάπη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε μου Αντώνη,

      Σκαρφαλώνω πάνω στην ηλικία μου και στερεώνομαι για ν' αποφύγω τη στρέβλωση της αλήθειας.
      Αρνούμαι και συνάμα αποδέχομαι του άγνωστου την τυραννία, του παιχνιδιού εις το οποίο με "βαθύτατη επίγνωση" ειμαι ένα πιόνι, μα διαρκώς αντιστέκομαι, κι εκεί είναι όλη η ουσία, διότι γνωρίζω ότι δεν με ενδιαφέρει αν χάσω η αν κερδίσω, αρκεί ψυχή και νούς να παραμείνουν με όση γνησιότητα τους έχει απομείνει.

      Η χαρά δική μου που είσαι εδώ, ειλικρινά χαίρομαι που υπάρχουν κάπου εκεί στη μικρή -Μεγάλη Πατρίδα γνωστοί-Αγνωστοι που εισπράττουν εκείνα τα μικρά συνθήματα που εκπέμπουν πέρα απ' τους ωκεανούς.

      Φιλώ σε με αγάπη κι εκτίμηση.

      Διαγραφή
  3. Λενε...
    πως ο'τι παραμενει αλωβητο
    εως το μεσον της ζωης μας
    κατοχυρωνεται ως εφαμιλλο του εαυτου μας,
    αν ειναι ανθρωπος..
    ως φιλος αδερφος,...
    αν ειναι ο θανατος
    ως προεκταση της ζωης...
    Λενε.
    Και σιγουρη δεν ειμαι για το δευτερο.

    "Ηταν ενα μικρο καραβι....που ηταν α α αταξιδευτο",καλη μου αορατη.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μερικές φορές όμως κατοχυρώνεται ως επάξιο του εαυτού μας και κάτι ίσως λιγότερο ακέραιο, κι αυτό επειδή εμείς το επιτρέψαμε να διεισδύσει μέσ' στην πορεία της ζωής μας λόγω αρχών.

      Πολυτάξιδο σπασμένο καράβι που είναι πέρα μακριά.... κάπως έτσι γλυκό μου Αγριόμελο.

      Σε φιλώ Ολόψυχα.!

      Διαγραφή

Δείξε μου τον τρόπο,
κι αν θέλει κι άλλο κόπο
εγώ θα προσπαθώ...