Φάσμα (απόσπασμα)

Όλα αλλάζουνε μα πάλι μένουν τα ίδια 

Τρέχει αγέρας στα βουνά

Ρημάζει τα λαγκάδια

Κι αυτό που ήμουν έγινα

Χώμα μέσα στο χώμα.

Κυλάει ο χρόνος μες στ' αυλάκι του

Ο χρόνος είναι ζήτημα γεωμετρίας

Των ρόμβων τροχιοδρομή

Σπείρα μονίμως ελισσόμενη

Προς το γινόμενο της αναλήψεως.

Κι η ποίηση

(Τώρα πια, ποιος δίνει σημασία;)

Ένας τόπος

Για να κρύβουμε τα δάκρυά μας

Ένας τρόπος

Για ν' αποδιώχνουμε τον πόνο

Μία μαγγανεία

Που κάνει πιο υποφερτή

Της ύπαρξης την αγωνία.

Όχι, δεν γίνεται έτσι καλύτερος ο κόσμος

Αδερφέ μου, πάντα θα σέρνει τ' άλλο του μισό

Και αποτρόπαιο πρόσωπό του.

Τώρα πυκνώνουν μέσα σου νοήματα

Καινούργιο νόημα να βγάλουν 

Πυκνώνουν μέσα και αναβαπτίζονται στη πείρα

Ο θάνατος μοιάζει της ζωής

Για η ζωή μοιάζει του θανάτου;

Κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου

Ούτε και σοφιστεία να την πεις.

Πώς νοιώθεις το ηλιοβασίλεμα

Πώς νοιώθεις την αυγή

Πώς το νέο φεγγάρι

Πώς στην πανσέληνο

Πώς τη γυναίκα αγκαλιάζεις

Σύμφωνα με τη φύση σου

Κι αντίστροφα πώς η γυναίκα 

Σύμφωνα με τη φύση της

Τον άντρα αγκαλιάζει.

Αυτά είναι ερωτήματα

Που απάντηση δεν έχουν

Ή μάλλον μυριάδες απαντήσεις

Μες στη ζωή του καθενός

Συνυφασμένες με στιγμές

Που αθέατες μας τριγυρίζουν

Αποσπασμένες απ' την καθημερινή τριβή

Ή και μαζί της ζυμωμένες.

Ακινητούν κινούμενες.

Ανέρχονται κατερχόμενες

Στροβιλίζονται στον αέρα

Παρασέρνουν τον αέρα

Ή αφήνονται στο φύσημα

Παρασυρμένες

Ένα σημείο ακινησίας εν κινήσει.

Θάνος Κανδύλας
Από το ποιητικό βιβλίο "Στον αιώνα
ή ωραία σαν θάνατος μητέρα", 2013

http://dreaming-in-the-mist.blogspot.com/2013/06/blog-post_16.html