Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

~..~


Μάτωσαν τα χείλη μου,
 έπαψα να μιλώ...



 Το ρόδο με το αγκάθι 
  στα χείλη μου φορώ...








12 σχόλια:

  1. ακόμα και αν πάψεις να μιλάς, οι λέξεις πάντα θα βρίσκουν τρόπο να ειπωθούν όσο υπάρχουνε τα μάτια...
    φιλί με τη δροσιά της καλημέρας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρκεί αυτά τα μάτια να μην είναι σφαλιστά Λύχνε μου.

      Φιλί φθινοπωρινό σου στέλνω και την καλησπέρα μου!

      Διαγραφή
  2. ρόδο κι αγκάθι, τα σύνεργα
    η σιωπή το εργαστήρι
    τ' αρχιμάστορα που χτίζει τα γιοφύρια της ψυχής μας

    μια καλημέρα χαμογελαστή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μιά φορά κι ἕναν τρελλό

      Πολύ όμορφο ταίριασμα έδωσες, σ' ευχαριστώ!

      Καληνύχτα με εγκάρδιο χαμόγελο..!!

      Διαγραφή
  3. τρομερή εικόνα..δημιούργησες!!άψογα συνδυασμένη με την εικόνα και το τραγούδι!
    πέρασα να σαι δω!σου αφήνω αυτό..σαν δώρο~!
    Κρύβομαι στ'άνθος μου και δεν το νιώθεις,
    Μα όταν το βάζο σου μαδά,
    Εσύ,ανύποπτος,συμπόνια νιώθεις-
    Κάτι σχεδόν σαν μοναξιά..

    φιλί γλυκό και φθινοπωρινό στο μέτωπο!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Phantoma,

      Σ' ευχαριστώ για τον όμορφο στίχο.

      Καλώς όρισες και πάλι στον κόσμο των ορατών τε πάντων και αοράτων...

      Ανταποδίδω το φιλί σε γεύση μελιού, κι ένα αρμονικό Σαββατόβραδο..!!

      Διαγραφή
  4. συμφωνω απόλυτα με το λυχναράκι. υπέροχοι στίχοι. καλό απόγευμα εύχομαι. φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. marie,

      Χαίρομαι που πέρασες, όντως το λυχναράκι έχει οίστρο που πνέει φθινόπωρο.

      Γλυκό απόβραδο να 'χεις. Εγκάρδιο φιλί σου στέλνω..!!

      Διαγραφή
  5. φαίνεται φίλη μου αοράτη πως δεν γίνεται να θεωρηθεί και μάλλον να βιωθεί το ένα χωρίς το άλλο... η ομορφιά δίχως τον πόνο... ίσως γιατί χωρίς το διακύβευμα της απώλειάς της, η ομορφιά ξεθωριάζει... ό,τι 'αποφασίζουμε' για δεδομένο μας εκδικείται...
    εύχομαι να 'σαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ποια ομορφιά αναφέρεσαι Νιμερτή μου, διότι η εξωτερική όντως ξεθωριάζει όπως επίσης και ο κίνδυνος της απώλειας που διαρκώς την συνοδεύει.
      Η εσωτερική ομορφιά όμως δεν συμφιλιώνεται συνήθως με τον πόνο, ούτε τον βιώνει σαν δεδομένο, απλά αν επιχειρήσει να φωλιάσει μέσα της, τον πολεμάει με τα ξίφη της ψυχής .

      "ευχεσαι να μαι.." κι εγώ το ελπίζω!

      Ευχές σου στέλνω για ένα δημιουργικό φθινόπωρο γεμάτο ευδαιμονία..!!

      Διαγραφή
  6. όμορφο κομμάτι..καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δείξε μου τον τρόπο,
κι αν θέλει κι άλλο κόπο
εγώ θα προσπαθώ...