✈ ♥ ✈ ❣

Πάνω στο λιόκαμα του Ιούλη
ήρθε ένας χειμώνας να συντρίψει
και την τελευταία ελπίδα  
μιας αυταπάτης (έστω),
γεμίζοντας τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια με σκιές,
- όχι από εκείνες τις γεμάτες δροσιά
που ευελπιστούμε,
μ' απ' αυτές που παγώνουν ψυχή και σώμα.

Κατακαλόκαιρο σε άφησα εκεί,
απέναντι απ' τον ωκεανό
στη μακρινή πατρίδα,
και με συντροφιά τα σύννεφα
γύρισα πίσω -
κουβαλώντας σε,
και μαζί μου ένα καταχείμωνο -
τούτο της απουσίας σου.

Μπορεί να λείπεις πια απ' τη ζωή,

μα όχι απ' τη ζωή μου.

Θα σε βρίσκω κάτω απ’ τη σκιά

ν’ αράζεις,
 όπως κάποτε παλιά

έτσι απλά, ήσυχα κι ωραία….

Πάντα θα είσαι δίπλα μου,

σ’ εκείνη την αδειανή καρέκλα,

εκεί στο τραπεζάκι 
που χωράει μόνο το τάβλι, 
έναν καφέ ἤ ένα ούζο

και όλη την καλή διάθεση 

που τόσο σου είχε λείψει τελευταία.

Θα είσαι πάντα Εδώ.!