Το ψοφήμι

Κι όμως θα γίνεις σαν και το ψοφίμι αυτό το απαίσιο, 

σαν τη σαπίλα τούτη τη φριχτή, 

αστέρι των ματιών μου κι ήλιε, εσύ, της πλάσης μου,  

εσύ άγγελέ μου, αγάπη μου τρελή.

Ναι, τέτοια θα γενείς, στις χάρες, εσύ ρήγισσα 

όταν την ύστερη πνοή θ' αφήσεις της ζωής, 

και πας κάτω απ' τα χόρτα, απ' την παχιά την άνθηση 

για να σαπίσεις πλάι στους σκελετούς της γης! 

Πες στο σκουλίκι τότε, ωραία μου, 

που θα σε τρώει με φιλιά, πως στην καρδιά, 

τη φόρμα και τη θεία ουσία φύλαξα, 

του έρωτά μου του αποσυνθεμένου πια! 

~ Κάρολος Μπωντλέρ ~ Μετάφραση Άγγελος Σημηριώτης